Sultan II. Abdülhamid’in Antakyalı Kalem Efendileri, Nazir Çetin
“18. yüzyılın sonu ve 19. yüzyılın başlarından itibaren Osmanlı Devleti’nde artık köklü değişimlerin yapılmasının zaruri olduğu anlaşılmıştır. II. Mahmud ve Tanzimat dönemiyle birlikte bu düşüncenin fiiliyata geçirilmesi için resmi planda çalışmalar başlatılmıştır. Ancak yapılan yenilikler Osmanlı Devleti’nde beklentileri karşılayamamıştır. Bu nedenle II. Abdülhamit devrinde de reformlara devam edilmiştir. Bir asırdan fazla süren yenileşme çağının temel mantığı, merkezi sistemi eksiksiz bir şekilde oturtmaktır. Bunun için de, askeri, adli ve mülkî idare kapsamında reformlar yapılmıştır. Dolayısıyla merkezîleşme esasına bağlı olarak Osmanlı bürokrasisi, her geçen gün biraz daha gelişmeye başlamıştır. Klasik dönem ile karşılaştırıldığında 19. yüzyılın ikinci yarısında Osmanlı bürokrasisinde görevli memur sayısında ciddi artışların olduğu görülmektedir. Memur sayısının artırılmasındaki temel amaç, merkez ile taşra arasındaki iletişimsizliği ortadan kaldırmak ve merkezin gücünü en küçük idari birime kadar hissettirmekti. Bundan dolayı, sayıları bir hayli artmış olan memurların sicillerini tutmak ve çalışma faaliyetlerini tetkik etmek amacıyla 1879 yılında Sicill-i Ahvâl İdaresi tesis edilmiştir.”
About Post Author
