ANTAKYA’DA ADSIZ BİR EV – SABAHATTİN YALKIN

ANTAKYA’DA ADSIZ BİR EV – SABAHATTİN YALKIN

Gölgeme basarım korkusu içimde

Adımlarım biraz yavaş biraz ürkek

Ne bir tanıdık var ne de bir tanıyanım

En iyisi tenha sokaklardan birisi

Kendi kendime konuşsam bile

Farkına varmaz kim-kimse

2.

Çoğu çocukluk yıllarımdan kalma

Yuvarlak taşlı dolambaçlı yollar

Her yağmur sonrası cilalanan taşlar

Fısıldaşıyorlar sanki kendi aralarında

Bilmem beni tanıdılar mı yoksa

Burası Kabaltı sol kolda son kapı

Babamın öldüğü ev… Acaba ölmüş mü

3.

Kumru ötüleri düşüyor üstüme

Sıvası dökük duvar gözlerini dikmiş

Ah… Adımı soruyor bildiği halde

Limon ağacından kopardığım yaprağı

Avcumda öfeleyip kokluyorum art arda

Nasıl da benziyor anamın kokusuna

Sulanmaya sulanmaya kurumuş ektiği ortanca

Sabahattin YALKIN
24.Haziran.2016
Sarımsaklı -Ayvalık
Yaşam Sanat-Eyl.Ekim-2016/S:25