gözlerin devrimdi
gün günden ağır geliyor yokluğunda
sen gittin diye
pencereme konan yıldızım bile
göz kırpmıyor aniden
belki de kör oldum
duymaz oldum
ay karanlık gecelerde
yalnızım
oysa gözlerin birer ihtimaldi
koyu kahve kederlere
bir başkaldırı
imkansız bir devrimdi gözlerin
ince bacaklı karacalar
suya inerlerdi asude
dudaklarının her kımıldayışında
kasım sabahı serinliği şimdi dünya
rüzgârlar esiyor korkutucu
sahipsiz caddelerde savruluyor
kıvrılmış, uzun parmakları ile yapraklar
içedönük ve neşesiz
evcilik oynayan kız çocuğuydum ben
seninleyken
ayakları yalın, başı sevdalı bir derviş
gök yüzünden yere
yavaşça süzülürdü
sessiz
aklımın yedi iklime göçebe turnası
Hatice Eğilmez Kaya
About Post Author
