hüsn, aşk ve rint
hüsn çiçekleri severdi
belki de
nazdar ve narin
adımlarla
gül bahçesine
uğrardı zaman zaman
gelişiyle hüsnün
çimende yapraklar
titrerlerdi yerlerinde
semadan bembeyaz
bir bulut geçerdi
vakit ikindi olurdu
aniden
aşk zaten
meyilliydi güzele
su gibi duru
seyyareler kadar serin
akardı
yumuşak toprağın
üzerinde
billurdan dokunuşlar
sahile vuran
istiridyeler
yorgun düşmüş
rakkaseler derken
gün batımını boyardı
semenderin
kırmızı tırnaklarından
süzülmüş bir kederle
ey hercai rüzgar
hiçliği ölümsüz kılan
uyudukça silkeleyen
derin uykulardan
sendin sen
sendin gerçekte
hem bilip hem de bilinen
kalp ülkesinde
ala şafaklara denk
kanatları
yangın yeri
hayal kuşları
ve yalnız kalırdı rint
tek başınalığını
paylaşamazdı üstelik
kün dağı’nın
zirvesini bekleyen
son aşkını yitirmiş
zerdüştçe…
About Post Author
